Dag 12 en 13 en 14: Prutz
21 mei 2015
🇦🇹
vanuit Oostenrijk
Vroeger, toen je koe nog met een korte oe schreef.
Ons hele leven is in beweging. Niets blijft hetzelfde. Voor fietsers geldt dat ook. Door die voortdurende beweging heb je de neiging achteruit en ook vooruit te kijken. Van achteren kijk je een koe
in de kont, daar heb je niets meer aan en bovendien gevaarlijk als je fietst. Vooruitkijken is aan te raden, dat is ook een waarheid als een koe. Maar dan gewoon tusssen de 10 en 200 meter. Niet
verder, geen kilometers of zelfs dagen. In Oostenrijk zien we in de wei veel koeien met bellen om de nek. Dat maakt een onharmonieus lawaai en ik weet eigenlijk niet waarvoor het dient. Iets van
vroeger? Ik denk wel eens dat het makkelijk zou zijn als Marjo ook een belletje aan de fiets had. (aan de nek lijkt me wat overdreven). Dan kan ik goed horen of ze nog achter me fietst en hoef ik
niet geregeld om te kijken.
De twaalfde dag vertrokken we richting Bregenz. Voor ons weer een mijlpaal, want dat is Oostenrijk. Weer een landje verder. Omdat we de vorige dag verder gefietst hadden, zou het vandaag een korte
rit worden. Na 10 km kwamen we bij het Bodenmeer en de rest van de dag hebben we min of meer hierlangs gefietst. Heel relaxed. Lange koffiepauze in Lindau-Insel. Een oud stadje wat op een
schiereiland in het Bodenmeer ligt. Daarna steek je al vrij snel de grens over en kom je in Bregenz.
Duitsland heeft de eer dat we er zonder regenpak doorheen zijn gekomen! In Bregenz begon het 's middags al te regenen en dat heeft het verder de hele dag gedaan. We hebben lekker Kaiserschmarrn
gegeten. Dit deden we vaak ook met de kinderen op wintersport. Oude tradities moet je in ere houden.
's Avonds hebben we toen broodje kaas gegeten met een lekker toetje, op de hotelkamer. Zijn we mooi droog gebleven. De dagafstand was 41 km.
De dertiende dag is regenpakkendag. De voorspelling is dat het de hele dag zou regenen, nou dat kwam ook mooi uit. De eerste 40 km plenste goed door, de tweede 30 km was het motregen. Het was deze
dag echt koud, ik denk 5-6 graden. We fietsten opnieuw een stuk, zeg maar 20-30 km, langs de Rijn. Wist ik veel dat die onder het Bodenmeer verder liep! Het is een gedeelte wat niet bevaren wordt.
Verder kregen we goed zicht op de Alpen. Alhoewel goed....de wolken hingen vrij laag, dus hoe hoog de bergen waren, konden we niet goed inschatten. Verderop fietsen we langs zeer kolkende rivieren:
wat een macht water komt er toch van die bergen. Deze dag weinig fietsers tegengekomen. Niet zo verwonderlijk met dit koude, natte weer.
Rond 2 uur waren we in Bludenz, lekker opgedroogd en opgewarmd op de hotelkamer. Daar moesten we ook een plan de campagne maken voor morgen. We zouden over de Arlbergpas moeten, maar deze was
afgesloten voor fietsers. Doordat de tunnel in renovatie is, moest al het verkeer over deze pas en daar konden ze geen tegen de bergopkruipende fietsers bij hebben. Bovendien sneeuwde het en was
het dus te gevaarlijk. We hadden keus tussen trein of taxibusje. Deze laatste kon het nadeel hebben dat bij hevige sneeuwval er file kon ontstaan, volgens de mevrouw van het hotel. Dus we zijn
netjes naar het station gelopen, want er moesten plaatsen voor de fiets gereserveerd worden, ook al was het maar een half uurtje treinen...
's Avonds bij de pizzeria gegeten, tagliatelli voor Marjo en Grillteller voor mij. De veertiende dag voelt dan als een soort rustdag. Na het ontbijt hebben we nog een hele tijd, want de trein
vertrekt pas om half elf. Dus ook nog uitgebreid koffiedrinken in de stationsrestauratie.
De fietsen hebben een gereserveerde wagon, wij moeten ergens anders zitten. Hier ontmoeten we ook nog een wat ouder Duits stel, die ook onderweg zijn naar Rome. Zij volgen dezelfde route als wij.
We komen in Sankt Anton aan en vervolgens dalen we 25 km langzaam. Het fietsen gaat moeiteloos, je moet bijna oppassen dat het je het niet te koud krijgt omdat je zo weinig beweegt. Mooie tocht
weer, ook al is het eerste gedeelte niet echt een fietspad. De regionale weg wordt niet druk bereden en dat is handig bij het afdalen. We lunchen in Landeck met een warme tosti Hawai met warme
chocolademelk. Het is niet voor niets wintersportweer. We fietsen ook langs stukken waar nog sneeuw ligt, dus...
Na de lunch krijgen we ook nog wat klimmetjes en dan krijgen we het zo warm dat de handschoenen weer uit kunnen. Verder weer veel paden langs de woest kolkende wateren.
Na 40 km zijn we al in het Posthotel in Prutz. Dan heeft ons vandaag weinig energie gekost. Mooi op tijd ook, we gaan om vier uur lekker in de sauna en het stoombad. Na die tijd zijn we zo lustig
als een vogeltje dat koe heet.
Voorbereiding voor morgen, dan moeten we de koe bij de hoorns pakken. Een bergetappe over de Reschenpas, dan zitten we alweer in Italie. De koninginnenrit.
En dan zit je zo maar weer zo vooruit te kijken; aard van het beestje. Niet doen, het wordt er toch niet anders van. Niet achteruitkijken is makkelijker dan niet vooruitkijken.
Go by the flow. Net als vroeger. Geen koeien, geen moeien.
De tochten op de kaart
Dag 12: http://connect.garmin.com/activity/778860281
Dag 13: http://connect.garmin.com/activity/779748598
Dag 14: http://connect.garmin.com/activity/780590106
Onze video-productie op de hotelkamer in Bludenz: http://youtu.be/TTcgw-bjp6s
Je merkt het al: fietsen verveelt nooit!
Dag 9 en 10 en 11: Eriskirch
18 mei 2015
🇩🇪
vanuit Duitsland
Wie niet waagt, die blijft altijd maagd.
Dacht je dat wij precies weten waar we aan beginnen bij zo'n reis naar Rome? Natuurlijk niet, we doen gewoon alsof. We oefenen wat in een vorige zomervakantie (marjoeneriknoordzee.reismee.nl), doen een eerste internationale trip (Engeland in de herfstvakantie) en dan zeggen we dat we er klaar voor zijn. Winnen
is beginnen.
In het hier en nu begint namelijk elke dag met je vier tasje inpakken, ontbijtje scoren en gaan met die banaan. Rome routeboekje van Reitsma in de tas, gps op het stuur. En eind van de dag, ja aan
elke etappe komt toch een end, plaatsje zoeken in de herberg en hapje eten. Op tijd naar bed, want op onze leeftijd heb je ook nog wat rust nodig. En de volgende dag hetzelfde riedeltje, kind doet
de was. En dat elke dag, 35 dagen lang.
Dag 9 begint met een eenvoudig ontbijtje. Aan de overkant van het hotel haalt Marjo bij een bakkertje wat belegde broodjes en koeken voor onderweg. Het wordt al bijna een ritueel. We beginnen onze
tocht langs het rivier de Würm. Veel over een gewone weg waar ook auto's rijden, maar het was niet druk. Mooi landschap, linkerkant bergwand met bomen, rechterkant twintig meter lager het
riviertje, achterkant gevolgd door schöne Frau auf ein Fahrrad. In Weil der Stadt gebakje gegeten, verbrande calorieën moeten toch aangevuld worden. 's Middags moesten we op een gegeven ogenblik
door een hoog hek, hiet begon het Naturpark Schönbuch. Prachtige rit door het bos, extra mooi doordat het vooral bergafwaarts ging. Twee vingers in de neus (voor niet wielrijders: het was niet
moeilijk).
Onze kennis van de Duitse taal is gematigd. Onderweg groeten gaat heel goed. Hallo, en dat dan met Duitse tongval gekopieerd van de vele hallo's die ons ten deel vallen. Morken (afkorting van Gute
Morgen) klinkt ook heel aannemelijk.
Maar komen we in het bos een bordje tegen met "Achtung: Schranke", dan komen we aan het denken. We moeten ergens voor oppassen, maar ja waarvoor. Een moeder wild zwijn met acht jongen? Granaten uit
WO 2? Het houdt je een tijdje bezig totdat we het patroon herkennen. Elke keer staat er achter dat bord een hek open. (of is het los?) Misschien kan dat hek ook dicht zijn, tsja en dan ben
je gewaarschuwd.
Zo weten we nu ook wat "koeklen" zijn. Je spreekt het uit als googelen, dus opzoeken op internet zeg maar. Maar hier moet je er een getal bij zeggen en dan krijg je er een bakje of hoorntje onder,
ijsbolletjes dus.
We komen op tijd in Tubingen aan, een best wel grote universiteitsstad. Hier moesten we toch wat meer moeite doen een kamer te vinden. En hier begon een groot TomTom avontuur. Adres ingesteld, 2,5
km tot hotel, modus fiets, liep dood bij autoweg. Opnieuw, modus voetganger, na drie km toch maar even kijken hoe ver we nog moetsen. Ja hoor, nog 4,5 km. Ja om dan in de Zen-modus te blijven......
Maar goed uiteindelijk met fiets-navigatie toch gekomen, meer dan een uur gefietst! In het hotel gebleven voor het eten, we durfden het niet nog eens aan. We hebben deze dag 83 km afgelegd.
Begin van de tiende dag, komen we bij het ontbijt in Tübingen weer een man tegen, die in zijn eentje op weg is naar Rome. Chapeau hoor (het was een gepensioneerd leraar Frans). Niet dat wij elkaar
de oren van het hoofd praten onderweg, maar alleen lijkt mij toch erg stil.
De route van vandaag moet de eerste bergetappe worden, het venijn zit in de eerste 25 km. Eerst een hele lange aanloop vals plat (voor de niet wielrenners: de weg loopt geleidelijk omhoog) en
daarna nog een aantal kilometers wat steiler. Het viel ons reuze mee. We hebben ons -wederom- beloond met een lekkere koek met koffie bovenop en daarna volgde een werkelijk schitterende tocht door
een dal langs een riviertje. Bij wintersportvakanties vroegen we ons wel eens af het het daar zomers eruit zou zien. Nu weten we het uit, zo dus, prachtig. We hebben zelfs een kleine ski-afdaling
gezien op een alm. We vonden het qua omgeving de mooiste dag tot nu toe.
Aan het eind van de etappe komen we in Sigmaringen, een pittoresk stadje aan de Donau. Met een giga kasteel in eigendom van een adelijk geslacht dat ook Duitse keizers heeft afgeleverd.
We hebben een hotelkamer met balkon, met bijpassend uitzicht, net buiten de stad gevonden. Naar de stad gewandeld, langs de Donau, en weer originele Duitse kost gegeten. Zo lang zijn we hier niet
meer, dus we nemen het er maar van.
We komen vandaag uit op 75 km.
Dag 11 start met een gemoedelijk ontbijt in het familiehotel. Een opa en een oma en de eigenaren vragen regelmatig hoe het smaakt en hoe het gaat. Alles in orde, want het gaat alleen om bruine
broodjes met jam en honing, die we bovendien zelf moeten smeren. Dus hoeveel kan daar fout mee gaan zou je zeggen.
We fietsen door een zacht glooiend landschap van weiden, akkers, bossen en fruitbomen. Het eerste gedeelte volgen we min of meer een pad langs de Donau. Opeens staan op dit pad een vrachtwagen en
trekker stil die bezig zijn de straat te repareren of eigenlijk in eerste instantie alleen maar staan uit te hakken. We konden er niet langs; alle bagagetassen van de fiets gehaald en toen kon het
net. Een van de mannen hielp ons netjes de tassen te dragen langs de gevaartes. De tweede 20 kilometer klimt langzaam iets, vervolgens dalen we een 10 km en hoeven we slechts licht te pedalen.
Rond het middaguur zijn we al aan het einde van deze kortere etappe. Het is echter nog schitterend weer, ruim boven de 20 graden. We fietsen nog 25 km door en passeren op het laatst metershoge
bouwwerken van hout, waarlangs klimplanten omhooggroeien. Het is hop, voor de bierproductie.
In Eriskirch-Dillmannshof vinden we een van de buitenkant oud hotel. Echter wij hebben een gerenoveerde kamer en dat ziet er heel netjes uit. Op maandag zit alle horeca in de buurt dicht en daarom
biedt de vriendelijke eigenaresse aan ons weg te brengen naar de Bodenzee. Daar flaneren we in een fraaie avondzon op de boulevard, met uitzicht op Zwitserland in de verte.
De koning te rijk. Wat een vrijheidsgevoel. Na 910 km zijn we nog topfit. Wie doet ons wat. Goed dat we deze sprong gewaagd hebben.
Dag 9: http://connect.garmin.com/activity/775929675
Dag 10: http://connect.garmin.com/activity/777046078
Dag 11: http://connect.garmin.com/activity/778058566
Dag 6 en 7 en 8: Pforzheim
15 mei 2015
🇩🇪
vanuit Duitsland
Blik op nul, verstand op oneindig.
Het kost steeds meer moeite om alles te onthouden, op volgorde bijvoorbeeld, wat we waar gezien hebben, wat voor gebak we onderweg bij de bakkerijtjes eten, hoe waren de kamers in de
hotels/b&b's. Wat een indrukken van de verschillende landschappen en de prachtige natuur. Je neemt het op, je geniet ervan, maar je moet niet de intentie hebben alles te willen onthouden. It is
to much.
Dag 6 fietsen we verder langs de Rijn met om de 5 km wel weer een nieuw kasteel op een berg, of aan de ene zijde of aan de andere kant. De meeste zijn in de vorige eeuwen verwoest door de Fransen
in allerlei oorlogen. Hooligans pur sang.
In Bacharach vinden we een mooi terras in de zon en hier treffen we ook een man die in zijn eentje op weg is naar Rome. Hij volgt na vandaag echter een andere route dan wij, dus we zullen hem
waarschijnlijk niet meer tegenkomen. Mooie vakwerkhuizen, een hoog Anton Pieck-gehalte.
Hierna verlaten we een tijdje de Rijn en fietsten we door heuvels met akkerbouw en druivenstruiken op zeer autuluwe weggetjes.
We overnachten in Nierstein, weer 80 km op de teller. 's Avonds echt Duits gegeten (schnitzel) in Italiaans restaurant. We waren de enige gasten. We begrijpen nu waarom.
Op dag 7 met goed weer en mooie strakke blauwe lucht vertrokken. Onderweg doen we Worms aan, een stad met een grote Dom. Helaas net niet te bezichtigen in verband met een dienst. Het is ook
Hemelvaartsdag hier. En het is ook vaderdag in Duitsland. En dat betekent dat we onderweg grote groepen mannen zien, met bierkratjes achter of op de fiets. In Nederland zie je jeugd dauwtrappen,
hier zijn het volwassenen. Onderweg zijn er ook allerlei beer gartens open, die zeer druk bezocht worden. Ik mag er niet naar toe, voor mij is het nog geen vaderdag. Ook alle "Weinguts" slaan we
over. Huizen en boerderijen met tafels in de tuin waar geproefd kan worden.
Dat betekent dat we om half twee al aan het eind van de etappe zijn en besluiten dat we gaan doorfietsen naar Speyer. Destijds was hier de grootste kerk van West-Europa, de Dom. Inderdaad een
indrukwekkend bouwwerk. Als we 's avonds na een lange wandeling (5 km om te kunnen eten bij McDonalds!) opnieuw de Dom willen bewonderen, is de kerk gesloten omdat er weer een dienst is. O ja,
Hemelvaart dus. Dan maar relaxen op de hotelkamer, dat mag wel na 88km.
Dag 8 vertrekken we al op tijd uit Speyer. We gaan hier via een brug over de Rijn en nemen dan na een aantal dagen ook afscheid van deze rivier. Als het goed is, zien we hem deze reis niet meer.
Het weer is vandaag een stuk minder, het is de eerste dag dat we de zonnebril niet nodig hebben. Vergeleken met gisteren is het super rustig, we komen op de autovrije weggetjes geen mens tegen.
Hele stukken fietsen we met z'n tweeën door de bossen. Wat een belevenis, de natuur mooi groen, de vogels kwetterend en twee genietende fietsers. Af en toe door kleine dorpjes, en ook nu vinden we
weer een geschikte plek voor koffie met taart.
We liggen voor op schema, om half twaalf zijn we al aan het einde van de etappe. Dat is voor ons geen optie: hup met de beentjes, weer verder. Vanmiddag dienen er al wat echte heuvels aan en moeten
we geregeld terugschakelen naar bijna het lichtste verzet. Het begin van het serieuze werk; het gaat ons goed af. We bereiken Pforzheim via een prachtige afdaling. Beneden op een bankje hotel
gezocht, gevonden en toen helaas weer een stuk terug de berg op naar het hotel. Ja, regeren is vooruitzien. Maar in het fiets-zen modus leef je in het nu, dus moet je helaas soms terug in de tijd,
de berg weer op dus.
Na 80 km en douche zijn weer fris en fruitig genoeg voor een wandeling naar het centrum waar we in een winkelcentrum eten: Marjo aan de pizza met salade, Erik aan de curryworst met salade. We
passen ons steeds meer aan de regionale gewoonten.
We zijn geweldig in vorm. Het fietsnomaden-leven bevalt ons goed. Geen moeilijk gedoe, overleg gaat moeiteloos. Dit houden we nog wel even vol.
Voor de liehebbers de routes in beeld:
Dag 3 en 4 en 5: Sankt Goar
12 mei 2015
🇩🇪
vanuit Duitsland
Meer geluk dan grijsheid.
Wat zijn wij toch gelukkig dat we dit mogen doen. Dat we dit kunnen doen.
Zondagochtendhet laatste stukje Nederland. Via Roermond naar St. Odilienberg waar we ons tegoed doen aan echte Limburgse Christoffelvlaai. Dat hadden we nog niet gehad en hoort er natuurlijk wel
bij.
Deze dag hebben we voornamelijk langs het riviertje de Roer gefietst. Een meanderend watertje met zelfs af en toe stroomversnellingen. Afgewisseld met stukken door akkers en velden. Prachtig de
bloeiende koolzaad. Verder langs de Roer veel bossage en een wat eenzijdig beeld. We passeerden geregeld een Nederlands stel, die we in Roermond al met veel fietstassen hadden gezien en later zagen
we ook het bekende routeboekje. Zij zullen maar een week op weg gaan, daarna moeten ze weer, per trein, terug.
Ja, wij zijn maar geluksvogels.
's Avonds, na ruim 82 km, hotel gevonden in Düren, heel netjes. Niet meer nadat we weer al onze tassen hadden uitgestald, de was hadden gedaan en deze op de kamer hadden uitgehangen. Maar ja, zo
leven deze fietsnomaden.
We hebben gegeten bij de Griek, Duits eten kan nog lang genoeg.
Op demaandagochtendontbijtbuffet, zelfs roerei.
Qua route mocht vandaag van ons het roer wel om. We verlieten al snel de rivier en vervolgden onze rit door al licht glooiende velden met op de achtergrond de heuvels van de Eifel. Prachtig, vooral
autovrije wegen en na de drukke zondag gister, nu ook bijna fietser-vrij. Vandaag geen andere bepakte vakantiefietsers meer tegengekomen.
Al best wel klimmetjes gehad, tot 15 km voor het einde. Toen gingen we als een speer naar beneden vanaf de "hoogvlakte" naar het Rijndal. De laatste kilometers hebben we pal naast de Rijn gefietst,
heel relaxed in het zonnetje.
Het was vandaag super weer, op het laatst wel 27 gr.
Ons hotel in Bad Breisig ligt langs de rivier. We hebben voor het gemak in het hotel gegeten, met prachtig uitzicht. 's Avonds hebben we met het warme weer langs de Rijn gewandeld. Een rustig
besluit van de 92km vandaag, konden we even met ons zelf in het reine komen.
Op dag 5 krijgen we na het ontbijt het goede bericht dat Gunnar is aangenomen voor de opleiding/specialisatie tot kinderarts. Geweldig, onze dag kan dan al niet meer stuk.
We fietsen vandaag de hele dag naast of vlak in de buurt van de Rijn. Deze is op de meeste plaatsen toch wel 200-300 meter breed. Soms passeren we een promenade (ijsje) en we doen ook geregeld een
bakkertje aan voor een Kuchen.
Het fietspad is meestal goed geasfalteerd, soms wat smal. En soms is het asfalt door boomwortels omhoog gedrukt, of zijn er hele stukken kinderkopjes of kasseien. We zijn goed door elkaar geschud,
maar daar krijg je spierballen van.
We zijn Koblenz nog ingereden, daar komen de Moezel en de Rijn samen. Hier hebben we nog een fietsende, Nederlandse familie ontmoet, opa, oma, zoon plus schoon en twee kinderen. Een hele
onderneming maar het zag er gezellig uit. Wie weet.
Na 75 km zijn we aangekomen in Sankt Goar. Een prachtig hotel gevonden, met een kamer met balkon met uitzicht op de Rijn en een kasteel. 's Avonds gegeten bij de Italiaan. Dan kan de maag vast
wennen aan de spaghetti en de lasagne, laten we zeggen dat het een uitstekende training was.
Nu herstellen op ons balkon van deze zeer warme dag, het was soms ruim 30 graden.
Het geluk lacht deze grijze vijftiger toe.
Dag 3: geen goed navigatie-bestand om te delen
Dag 4: http://connect.garmin.com/activity/771476290
Dag 5: http://connect.garmin.com/activity/772316351
Dag 1 en 2: Van huis naar Asselt (Roermond)
09 mei 2015
🇳🇱
vanuit Nederland
Alles wat je thuislaat, is meegenomen.
Het grote inpakavontuur is achter de rug. Marjo heeft geen twee, maar drie jurkjes meegenomen op mijn aanraden. En dat is toch maar zo 50% meer!
Verder geen boeken, maar wel e-boeken. Twee broeken, drie o-broeken.
Alles past in de tassen met nog iets buffer, want in Italië hebben ze natuurlijk ook winkels....
Op de vrijdag zijn we 's ochtends door de hele praktijk en buurtjes uitgezwaaid en verlieten wij ons stedeke richting Lochem. Rustig, mooi kortebroekenweer. Tocht door de Achterhoek richting
Pannerden waar we met de pont de Rijn oversteken naar Millingen. Hier nog andere volbepakte fietser ontmoet die in zijn ééntje op weg was naar Bordeaux. Ook niet naast de deur.
Daarna via de Ooy-polder naar Beek bij Nijmegen voor een pittige finale klim van 10%. Dat ging uitstekend met de volledige bepakking, ook al kwamen we boven met een kop als een boei. Gastvrije
ontvangst bij Michelle in Berg en Dal, Jarik was nog aan het werk in Diepenheim.
Zo'n 74 km op de teller, een mooi begin.
's Avonds kwamen ook Jarik, Gunnar, Elmar en Eveline, Arvid en Famke hier naar toe om met z'n allen de kookkunsten van Michelle te bewonderen en en passant ook van ons afscheid te nemen.
Een hele gezellige topavond!
De volgende dag na een vijfsterrenontbijt weer op de fiets richting Roermond.
In de eerste vijf kilometer hadden we al meer wind gehad dan de hele vorige dag. Gelukkig wisten we toen nog niet dat het vandaag een etappe van 97 km zou worden.
Maar wat hebben we vandaag genoten van al die blije, gelukzalige gezichten van de fietsers die met de wind in de rug ons tegemoet reden....
Vandaag veel langs de Maas gereden door lieflijke Limburgse stadjes. Soms levendig, soms uitgestorven. De eerste 85 km met zonnebril en windkracht 5 op kop dus, daarna 10 km regen zonder zonnebril,
maar wel dezelfde wind. En de laatste 2 km mooi zonnig zodat we opgedroogd ons bed en breudje in Asselt binnenstapten.
Ze gooien je hier de asperges op elke straathoek bijna achterna, dus 's avonds hebben we dit gegeten met gerookte zalm.
Morgen nog een klein stukje Nederland en dan gaan we internationaal. Op naar de Bratwursten en de Wiener Schnitzels.
De lichamelijke gesteldheid is top, zeker na het douchen en het eten.
De geestelijke conditie is vrij en al bijna geheel in het hier en nu.
De zorgen zijn blowing in the wind, want alles wat je thuislaat.........
De route van de eerste dag: http://connect.garmin.com/activity/768467208
De route van de tweede dag: http://connect.garmin.com/activity/769385708
Bovenin deze websitepagina kun je de mijlen omzetten in kilometers. Dan lijkt het toch iets meer!
Ons avontuur
21 apr. 2015
🇳🇱
vanuit Nederland
Waarom op de fiets naar Rome als je ook met het vliegtuig kunt?
Waarom dit uitgestelde verlangen en tergend langzaam naar je doel gaan?
We willen altijd vooruit, zeker geen stilstand, altijd wat doen en zo snel mogelijk resultaat.
Een stel met mobiele telefoon, iPad, elektrische tandenborstel en waterdichte fietstassen gaat het beleven.
Welke van deze vier levensbenodigdheden hebben we nog nodig als we ons doel bereiken?
Of het gaat het niet om het doel, maar om de weg....
Er geen verwachtingen op na houden. Het komt zoals het komt.
Het leven is wat je er van vindt.
Wat krijgen we toch een macht van tijd om na te denken. Of juist niet na te denken.
Op vrijdag 8 mei laten we ons huis en onze praktijk in vertrouwde handen achter om onze droom te verwezenlijken.
Geregeld, maar niet elke dag, zullen wij het thuisfront, jullie dus, op de hoogte houden van onze avonturen.
Net als in 2014 met een reisblog, waarvoor we jullie nu uitnodigen.
We hebben een korte, zeer amateuristische trailer gemaakt om ons enthousiasme alvast met jullie te delen.
Veel plezier; wij hebben dat zeker!
Marjo en Erik
De trailer staat ook bij de video's op dit blog